ఆరు సంవత్సరాల పసిపాప న్యూస్ చదివి కదిలిన సమయం లో రాసినది.

                        బంగారు తల్లి

బంగారుతల్లీ....... ఇంకా పది రోజులు రా.... ఈ సుందర ప్రపంచం లోకి ఆహ్వానం రా చిట్టితల్లీ.... ఉదయం నుండి బాగా తన్నుతున్నావ్. ఇంకా పదిరోజులు రా నా గుండెల మీద ఆడుకోవడానికి...... నా కలల రాకుమారీ........

అమ్మా భయం వేస్తోంది....... నేను నీ గర్భంలోనే ఉండిపోతానమ్మా..... బయటకి రాను....

అదేమి చిన్నితల్లీ.... ఈ ప్రపంచం ఒక సుందర వనం, ప్రేమ మయం, ఆనంద భరితంరా నా చిట్టి హనీ..........

లేదమ్మా.... ఒక అరణ్యం.... కామ మయం.... దుఃఖ భరితం..... మృగాలు తిరిగే కీకారణ్యం... నాకు చూడాలని లేదమ్మా.... భయంగా ఉంది.

అవునురా కన్నా... నువ్వు చెప్పినది నిజం.... మృగాలు... మృగాలకి కూడా కోపం ఈ రాక్షసులని వాళ్ళతో పోలిస్తే..... నీతి నియమాలు లేవురా వీళ్ళల్లో......

            నిజమే కదా, ఆరు సంవత్సరాల పసి ప్రాణం. కొందరు దుర్మార్గుల  ఆకలికి బలి అయ్యింది. చిట్టితల్లి పాపం స్కూల్ కేగా వెళ్లింది? ఇంత రాక్షసత్వం ఏ యుగం లోనూ లేదే... అసలు ఎలా??? ఎలా ఇలాంటి ఆలోచన వచ్చింది??? ఎటు పోతోంది ఈ ప్రపంచం??? ఏమిటి ఈ జబ్బుకి వైద్యం?? ఒకప్పుడు ఎదిగిన ఆడపిల్లని బయటకి పంపించాలంటే భయపడేవారు తల్లిదండ్రులు.... ఇపుడు ఈ పసి కందులని ఎలా కాపాడుకోవడం??

ఏమి నేరం చేసింది ఆ బంగారు తల్లి.... అర్థ నగ్న దుస్తులు వేసిందా?? బరితెగించి అర్థరాత్రి రోడ్డున తిరిగిందా?? మాదకద్రవ్యాల బారిన పడిందా???? ఏమి పాపం చేసింది??

అలాంటి దుర్మారుగులను కన్న తల్లి ఎంత తల్లడిల్లిపోతోందో కదా... ఈ మృగాన్ని పురిటిలో ఎందుకు చంపేయలేదు అని కుమిలిపోతోందేమో....... నా చేత్తో నరికెద్దామ్ అన్నంత కోపాగ్నిలో రగిలిపోతోందేమో...........