మా'నవ'త్వం

శర్మ గారు ఆయన స్నేహితులు ప్రక్క ఊరిలో పని ముగించుని వస్తున్నారు. సమయం దాదాపు రాత్రి పదకొండు కావస్తోంది. ఏదో అడ్డు వచ్చినట్లు అనిపించి శర్మ గారు కారు ప్రక్కకి ఆపారు. కారు లైట్ల కాంతిలో ఒక మోటారు సైకిలు, దాని ప్రక్కనే స్పృహ తప్పిన ఒక వ్యక్తిని గమనించారు. శర్మగారి స్నేహితుడు "మనకెందుకండీ, పోలీసులతో లేనిపోని గొడవలు. పదండి అసలే అర్థరాత్రి కావస్తోంది. పోలీసులకి కానీ, అంబులెన్స్ కి కానీ ఫోన్ చేస్తే పోలా.!. దారిన పోయేదేదో తలకి చుట్టుకున్నట్టు రేపటి నుంచి మనకి పోలీసు స్టేషన్ లు కోర్టులు"...

"అది కాదండీ చాలా రక్తం పోయింది ఇంకా ఊపిరి ఆడుతోంది. త్వరగా ఆసుపత్రి కి తీసుకువెళ్తే బ్రతకచ్చు. సాయం పట్టండి కారులో కూర్చోపెడదాం. ఊళ్ళోకే వెళ్తున్నాం కనుక ఆసుపత్రిలో చేర్చి వెళ్దాం. కారు నాదే కనుక బాధ్యత నేను తీసుకుంటాను" ..అనగానే ఇద్దరూ సాయం పట్టి కారులో పడుకోపెట్టారు.

"అన్నట్లూ, ఒక కొత్త చట్టం (లా) వచ్చింది రాజుగారు ఇప్పుడు ఏక్సిడెంట్ అయిన వాళ్ళని నిర్భయంగా ఆసుపత్రికి చేర్చవచ్చు. అతని జేబులో మొబైల్ తీయండి వాళ్ళ ఇంటికి సమాచారం అందించవచ్చు" అన్నారు శర్మగారు కారు నడుపుతూ. జేబులు వెతకగా మొబైల్ ఫోను కానీ, పర్స్, డబ్బులు కానీ ఏవీ లేవు. ఆశ్చర్యం తో "చూసారా రాజు  గారూ ఎవరో ఇతని స్పృహ కోల్పోవడాన్ని అవకాశంగా తీసుకుని డబ్బులు, ఫోన్ కాజేసివుంటారు. మంచితనానికి రోజులు లేవు. సహాయం చేయక పోగా అవకాశాన్ని వాడుకున్నారు. ఈ ప్రపంచం ఎటు పోతుందో అంతుపట్టకుండా ఉంది".

అతనిని ఆసుపత్రి లో చేర్చి సోనీ చానెల్ లో సి.ఐ.డి. లాగా జేబులో దొరికిన దర్జీ రశీదు, అతని బండి నంబరు ఆధారంగా అతని కుటుంబ సభ్యులకి సమాచారం అందించి, ప్రభుత్వ ఆసుపత్రి లో శర్మగారి అడ్రసు ఫోన్ నెంబర్ ఇచ్చి, పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేసి ఇంటికి వెళ్ళేటప్పటికి తెల్లారింది. రెండు రోజుల తరువాత శర్మగారికి ఫోన్ వచ్చింది. మీరు ఆసుపత్రి లో చేర్పించిన ఆయన బావమరిదిని సర్. మా బావగారిని కాపాడినందుకు కృతజ్ఞతలు. మా బావ మీతో మాట్లాడుతా అంటున్నాడండి. ఇప్పటికైనా తాగుడు మానమని కొంచెం చెప్పండి అని పేషెంట్ కి ఫోన్ ఇచ్చాడు. అయ్యా నన్ను బ్రతికించారయ్య. మీ రుణం తీర్చుకోలేనయ్యా. చాలా థాంక్స్ అయ్యా. ఇంతకీ నేను ఎలా పడ్డానండి. ఎక్కడ పడ్డానో కూడా గుర్తు రావట్లేదండి. శర్మగారు అతను ఎక్కడ పడి ఉన్నాడో, ఎలాంటి స్థితిలో ఉన్నాడో వివరించారు. అసలు ఆ వైపు నేను ఎందుకు వెళ్లానండీ?

ఇంతకీ అసలు విషయం ఏమిటంటే అతను తాగిన మైకం లో ఇల్లు మర్చిపోయి ఇంకో ఇరవై కిలోమీటర్లు వెళ్ళి అక్కడ దేనినో గుద్దుకుని పడ్డాడు. ఇది విన్న శర్మగారు నవ్వుకోవడం తప్ప ఏమీ చేయలేకపోయారు.

తాగుడు వల్ల వచ్చేనష్టాలని ప్రక్కన పెడితే, గాయాలతో పడి ఉన్న వ్యక్తిని కనీస బాధ్యతగా ఆసుపత్రికి చేర్చే ప్రయత్నం ఎవరూ చేయకపోవడం ఆశ్చర్యం. ఎదుటి వారికి సహాయం చేయాలని ఉన్నా మనిషిలో భయం. పోలీసులు అంటే మన రక్షక భటులు; మనల్ని కాపాడే వాళ్ళు. కానీ మనకి వాళ్ళంటేనే భయం. దొంగకి భయపడం కానీ పోలీసు కనిపిస్తే భయం. రోడ్డు పై ట్రాఫిక్ పోలీసుని చూసినా భయమే. మన దగ్గర అన్నీ కాగితాలూ సరిగ్గా ఉన్నా ఆపి ఏదో వంకన డబ్బులు అడుగుతాడని భయం. ఎవరో కొంత మంది అవినీతి పోలీసులు ఉన్న మాట వాస్తవం. అలా అంటే అన్ని రంగాలలోనూ అవినీతి పరులు ఉన్నారు. కానీ ఒక మంచి పని చేయడానికి, ఒక ఆపదలో ప్రాణం పోయే స్థితిలో ఉన్న వ్యక్తికి సహాయం చేయడానికి కూడా మన మనసులో మొదట కలిగేది పోలీసు భయం. వాళ్ళతో మనకి ఎందుకు ఇబ్బంది కలుగుతోంది? రక్షించ వలసిన వాళ్ళని చూసి మనం ఎందుకు భయపడుతున్నాం? ఎప్పటికి మారుతుంది ఈ సమాజం?